Uzaktaydım,derin bir karanlığın ve çukurun içinde.Çırpınıyordum ama çıkamıyordum ve asla çıkamayacağımı da biliyordum.Çıkmaya uğraştıkça daha da dibe gömülüyordum.Kafamda çok fazla soru vardı ve ben hiçbir şey
duyamıyordum çünkü beynimdeki gürültüler beni yiyip bitiriyordu.Gülüyordum karanlık tarafıma.Öyle bir güldüm ki ben güldüğümde bütün dünya ağladı. Her zaman güçlü olan kazanacaktı ve yine güçlü olan kazanıyordu. Adaletli ve merhametli olanlar ise karanlık çukurun dibinde yok olmaya mahkum bir şekilde çürüyordu. Adalet ve eğitimin ta kendisiydi bu. Bize öğretilen tek şey ise ayakta durmaktı, güçlü olmaktı.Gücün olduğu bu dünyada diğer iyi şeylerin hiçbiri olmazdı.Ben ise bunu başarmaya çalışıyordum. Bunu yapan sayılı kişi olduğum için mutluydum.Gücün ise geçersiz sayıldığı tek şey bilgiydi. Bundan dolayı gerçeklik ve bilgiye sahip olanlar güce de sahip oluyordu. Güç ise hiç olmayan bir kavramdı sadece bilgi ile gelirdi ve o geldiğinde gücün lafı bile edilemezdi.
Yorumlar